De race werd een stevig gevecht tussen Stan en Adam Craig, een voormalig professioneel mountainbiker en meervoudig winnaar van de SSCXWC, getuige de inkt op zijn huid. Door de zwaveldampen, het gesis van het vuurwerk en de verblindende lichtflitsen uit stroboscoop-lampen door een dik rookgordijn, kreeg je als toeschouwer nog meer het gevoel dat je getuige was van een slagveld in een oorlogsgebied. Terwijl Stan en Adam elkaar afwisselden aan de kop van de wedstrijd, zorgde het parkoers en het almaar onstuimiger publiek voor de echte strijd. Het meest uitdagende slagveld was te vinden vlak na de shark jump waar een spervuur van zware oefenballen vanaf de zijlijn naar de rijders werden gegooid en die zowel Adam als Stan meermaals tot stilstand bracht. Iedereen die Sven in het verleden heeft zien rijden, weet dat hij menig zware wedstrijd heeft doorstaan. In Portland trok Stan het leeuwendeel van de aandacht naar zich toe en op sommige momenten leek het wel of hij een schietschijf op zijn rug had. Maar hij bleef de hele tijd lachten en was zichtbaar gemotiveerd door de energie van de toeschouwers. Zijn met modder bedekte gezicht sprak boekdelen over wat de SSCXWC voor hem betekende en liet zien dat zelfs de meest serieuze deelnemers toch niet immuun zijn voor de onweerstaanbare aantrekkingskracht van mensen die simpelweg naar hartenlust bezig zijn om hun primaire liefde voor fietsen en bier te tonen. Adam won de race voor al zijn vrienden en trouwe fans. Sommigen speculeerden dat Stan niet het achterste van zijn tong had laten zien, maar dat zullen we nooit te weten komen. Na afloop verzamelde het publiek zich rond de lokale held en zijn legendarische opponent. Toen Stan even later zijn vaalgele smoking-jasje aantrok en weer Sven werd, was duidelijk dat de bruisende energie en de zorgeloze sfeer van het weekend ook op hem was overgeslagen. Hij gaf Adam een omhelzing en met een parelachtige glimlach die in scherp contrast stond met zijn moddergezicht, zei hij wat iedereen dacht: "Dank je wel voor een geweldige show."Sven Nys mag dan wel het pseudoniem "Stan Nice' voor een weekend hebben aangenomen, maar feit was dat niemand een toneelstukje opvoerde tijdens het WK cyclocross singlespeed in Portland. Ruwe authenticiteit en een recht-in-je-gezicht doe-het-zelf-mentaliteit definiëren het evenement. Het is een welkome afwisseling in de wereld van het wedstrijdfietsen waar voorgaande resultaten, de fiets die je rijdt en je houding en team vaak teveel bijdragen aan het 'succes.' In de wereld van het singlespeed cyclocrossen word je geaccepteerd door een leuke tijd te hebben en wilde dingen te doen, en door dingen te doen die ervoor zorgen dat zowel wildvreemden als goede vrienden een leuke tijd hebben. Er ging slechts een rijder naar huis met de gouden zwemslip en het prestige van de SSCXWC tattoo. Maar zodra de fietsen weer naar huis waren getransporteerd, de katers van de afterparty langzaam verdwenen en een weekend vol modder, zweet en bier met veel moeite uit flanellen shirts en spijkerbroeken was gewassen, bleven fantastische herinneringen over aan een heldhaftig weekend. Wat resteert is het speculeren over hoe de SSCXWC van volgend jaar nog uitzonderlijker kan worden gemaakt.